In 2015, in de voorbije editie, waren het Melissa Etheridge en Emmylou Harris, waarmee de organisatie van Blues Peer wat naast de blues trail reed. Dit jaar is het de Amerikaanse rock, folk, blues en country singer–songwriter Lucinda Williams.

Aldus het programmaboekje van Blues Peer: “Haar Southern grawl is legendarisch, net als haar vermogen om zich te omringen met de absolute top onder de podium- en studiomuzikanten, haar verregaande kritische instelling tegenover haar eigen werk, haar streven naar perfectie en dus ook haar eerder lage productie. Lucinda durft een plaat al eens drie keer opnieuw op te nemen, vooraleer ze tevreden is over het resultaat, zodat de teller van eigen platen vandaag op niet meer dan een bakkersdozijn in 37 jaar. Het mag duidelijk zijn, dat Lucinda kwaliteit belangrijker vindt dan kwantiteit en dat is nu precies waar het ons in Peer om te doen is”. Wat moeten we aan deze mooie woorden nog verder aan toevoegen?

Lucinda Williams (°1953) nam haar éérste albums op in 1978 (“Ramblin”) en 1980 (“Happy Woman Blues”). In 1988 bracht ze het titelloos album “Lucinda Williams” uit. Met het nummer "Passionate Kisses" (opgenomen door Mary Chapin Carpenter), haalde Williams in 1994 haar éérste (van de drie) Grammy Award als ‘Best Country Song’.

In 1998 met “Car Wheels on a Gravel Road” behaalde ze haar grootste success. Het was een album met een bredere scope, die rock, blues, country en Americana fusioneerde. Het album haalde vlot goud en een Grammy. In 2002 werd Williams door Time Magazine gekozen als ‘America's Best Songwriter’.

Mrs. Lucinda Williams, Hello!
Aanvang dit jaar (op 26/01/16), n.a.v. uw optreden in de AB in Brussel, scheef Rootstime nog de review van het geweldige optreden dat je daar samen BUICK6 deed. Het was toen de dag van je verjaardag. Die show zal je misschien wel bijgebleven zijn?... We keken er dus naar uit om een interview te kunnen doen!

Voor we onze eerste vraag konden stellen, vraagt ze waar we vandaan komen?
Ik antwoord uit België, van het Vlaams sprekend gedeelte in het Noorden van het land.
Lucinda lijkt België niet zo goed te kennen en zeker niet onze ingewikkelde regionale structuren... Ons accent klinkt haar bekend, maar ze kan het niet toewijzen...

Haar optreden in de AB met BUICK6 kan ze zich niet zo goed meer herinneren.

Lucinda, je bent nu al zo’n veertig jaar van je leven met muziek bezig. Was je voorbestemd om muzikante te worden? Kwam het door je omgeving? Of was het misschien door je vader, de poëet Stanley Miller?

Ik ben rond mijn twintigste met muziek begonnenen en ik ben nu drieënzestig. Dat klopt, het is al méér dan veertig jaar geleden dat alles begonnen is.
Voorbestemd?
Ja, heel zeker, ik was voorbestemd om artieste te worden.
Mijn omgeving heeft daar zeker mee te maken. Mijn vader was een dichter, Stanley Miller* en mijn moeder was ook muzikante, ze studeerde muziek. Het moet in mijn genen gezeten hebben.
Op mijn twaalfde, in 1965, nam ik gitaarlessen. In die periode was er veel folk muziek. Het was het begin van de Amerikaanse “folk revival”, van het “folk movement”. Rond 1965 / 1966 waren er Joan Baez, Bob Dylan en nog anderen.
Mijn vader hield niet van zijn voornaam. Hij was een soort van mentor voor mij. Hij hielp en steunde me erg veel.  

*Stanley Miller Williams (1930–2015) was een Amerikaans dichter, vertaler en uitgever. Hij schreef meer dan 25 boeken en won meerdere awards. Hij is bekend van het lezen van een van zijn gedichten bij de inwijding van President Clinton in 1997. Een van zijn bekendste gedichten is "The Shrinking Lonesome Sestina”.

Lucinda bracht in 2016 het album “The Ghost of the Highway” uit, met daarop het nummer uit "If My Love Could Kill", over het lijden van haar vader a.g.v. zijn ongeneeslijke Alzheimer aandoening. /Nvdr.

If my love could kill, if my love could kill
I would kill this, I would kill this
Slayer of wonder, slayer of words
Murderer of poets, murderer of songs

Lucinda, als je terugblikt op je lange carrière, wat waren de topics? Zou je alles nog overdone?

Hoogtepunten? Dat waren er meerdere... te veel om op te noemen en, zeker om te onthouden.
Alles Overdoen? Ja, ik denk het wel. Ik zou zeker alles opnieuw doen. Maar eigenlijk weet ik het niet goed en hoe?...

Je werkte met verschillende grote artiesten samen (ik noem er snel enkelen: JJ Cale, Jacob Dylan, Woody Guthrie       ...) Wie is er je nog zoal bijgebleven?

Ik werkte samen met vele grote artiesten als Tom Petty (de lead zanger van de The Heartbreakers), Elvis Costello, Neil Young... Het waren allemaal geweldige artiesten.

In 2014 bracht je “Down Where the Spirit Meets the Bone” uit. Op verschillende websites schreef men: “probably the best album in Lucinda Williams’ career...” Is dat het juiste statement? Ben je tevreden over de reacties?

Het is een uitstekend album, maar als ik eerlijk moet zijn, vind ik mijn laatste albums (ze bedoelt o.a. “Down Where The Spirit Meets The Bone “ – 2014 en vrij recent “The Ghost Of Highway 20”) ook uitstekend.

Het was een dubbel album. Je had toen blijkbaar voldoende nummers om “meer” te doen, om het risico te nemen om meer uit te brengen?

Waarom zoveel nummers? Ik denk omdat het is, omdat ik nu ouder ben en minder angst heb, om deze risico’s te nemen. Het is ook, omdat het nummers zijn met een bepaalde maturiteit, die daardoor een bepaalde “sterkte” hebben.

(Video vraag) Een vraag over je meest recente album “The Ghost of Highway 20”. Wat zit er achter de mysterieuze titel? Waar gaan de nummers over: personen, conflicten...? Hoe persoonlijk zijn de nummers?

Het album gaat over de periode dat ik jong was en over de plaatsen waar ik gewoond heb tijdens mijn jeugd. Over plaatsen en steden in het Zuiden. Mijn zus is in Jackson (de hoofdstad van de Amerikaanse staat Mississippi) geboren,  mijn broer is in Mississippi geboren en Louisiana (“Louisiana Story”) is waar mijn moeder leefde... Die omgeving was heel belangrijk voor mij. Ik liep er school.
Het was laat jaren ’50, begin jaren ’60, dat was een heel andere tijd. Het Zuiden is ook een culturele omgeving, er was de Burgeroorlog...
In de nummers kijk ik terug naar die periode, naar die tijd van mijn jeugd. Op het album staan nummers over de dood van mijn vader (“If My Love Could Kill”), van mijn moeder (“Dead Came”)... en, heel veel herinneringen en vooral veel dingen over mijn jeugd.

Is het een “donker” album?

Ja, ergens wel en ook een weloverwogen album... Je moet al wat ouder zijn, om alles te begrijpen. Er was de last, de pijn, die er soms moest gedragen worden...

In je lange carrière kreeg je vele “erkenningen”: Grammy Awards, gold record, Best Songwriter... Welke zijn special / belangrijk?

(Ze twijfelt lang) Wel, je moet weten, ze zijn allemaal verschillend. Alle erkenningen - in gelijk welke vorm en gelijk wanneer -  zijn belangrijk, zeker wanneer je ze krijgt van je collega’s, van de mensen, die met je samenwerken of van je fans. Dit is ook wat je wil en zoekt en, dit is ook wat je raakt en wat je nodig hebt. Daarvoor doe je alles...

Zijn al je muzikale dromen vervuld? Zou je nog bepaalde dingen willen doen?

Er is een nieuwe film die gaat uitkomen, een erg belangrijke film, “Free State Of Jones” (een oorlogsfilm  geïnspireerd op het leven van Newton Knight en zijn rebellen, die streden tegen de Confederatie in Jones County, Mississippi, gedurende de American Civil War. De film is van Gary Ross, met Matthew McConaughey, Gugu Mbatha-Raw, Mahershala Ali en Keri Russell in de rollen). Ik schreef het nummer dat je te horen krijgt bij het afsluiten van de film, tijdens de eindgeneriek. Ook voor een andere film ben ik gevraagd. Dit vind ik geweldig, dat zijn dingen die ik nog zou willen doen...

Waar ben je buiten muziek mee bezig?

Er is op de éérste plaats en vooral (enkel) mijn muziek...

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

(Er wordt op de deur geklopt en de road manager vraagt om af te ronden / te stoppen. Dus snel over naar mijn laatste vraag...)

Lucinda, mijn laatste vraag: Je trad net op hier in Peer. Je show was geweldig. Hoe voel je je?  Verliep alles zoals gepland, naar wens?

Het optreden was vrij vroeg gepland, rond 16u30, te vroeg voor mij en mijn stem...

Mrs. Lucinda Williams, that were my questions. Thank you a lot! We loved your show and hope to see you again in Belgium!... Thanks again.

Eric Schuurmans

meer foto's